غوغا دل

گفتند چندسال داری؟!!!!!!

      گفتــــــــم:

روزهای غمناک زندگی ام را خط بزنی

هنــــــــــــــــــــــــــــــــــــوز.....

                     کودکم



تـــــــــــــــــو هم می دانی

که روزگـــــــــــــــــار

دریـــــــــــــــــغ کرده است

فرصت ما شدن را از مـــــــــــــــــا!

مـــــــــــــــــن

بـــــــــــــــــی پنجره

بـــــــــــــــــی بهــــانه

بـــــــــــــــــی هــــوا

برای عاشقی با تـــــــــــــــــو

دل به دریـــــــــــــــــایی می زنم

که بـــــــــــــــــرای ما شدن

تمام فرصتم بـــــــــــــــــود....


نگـــــــران نباش
حــــال مـــن خـــــــوب اســت
بــزرگ شـــده ام...
دیگر آنقـــدر کــوچک نیستـم که در دلــــتنگی هـــایم گم شــــوم
آمـوختــه ام
که این فـــاصــله ی کوتـــاه بین لبخند و اشک
نامش زندگیست...
آمــوختــه ام
که دیگــر دلم برای نبــودنـت تنگ نشــــود
راســــــتی
بهتــــــــــر از قبل دروغ می گویــــم...
حــــال مـــن خـــــــوب اســت
خــــــوب خــــوب...

عشق من

                           

اگه میدونستی  که چقدر دلم برات تنگ شده

اگه از میان چشم هایم بخونی قلبم را

آن را می یابی

می بینی که چقدر ناراحت و بدبخته

چقدر ترسیده.......چقدر سردشه.......

اگه بدونی اونجا نمی مونی

و زودی میای پیشم

اگه میدونستی می خوام نگهت دارم

    پیش خودم برای همیشه 

 

نیمه شب بود و غمی تازه نفس ... ره خوابم زد و ماندم بیدار...
ریخت از پرتو لرزنده شمع...سایه ی دسته گلی بر دیوار...
همه گل بود
ولی روح نداشت...
سایه ای مضطرب و لرزان بود...
چهره ای سرد و غم انگیز و سیاه...
گوئیا مرده ی سرگردان بود...
شمع ، خاموش شد از تندی باد ...
اثر از سایه به دیوار نماند...
کس نپرسید...
کجا رفت؟
که بود؟
که دمی چند در اینجا گذراند...
این منم...
خسته در این کلبه ی تنگ...
جسم درمانده ام از روح جداست...
من اگر سایه ی خویشم ، یارب!
روح آواره ی من کیست؟
کجاست؟
   

"فریدون مشیری"