دل تنگیها یم

       

آهای روزگار
درست است که من
راه های نرفته زیاد دارم اما خودت هم میدانی
با تو زیاد راه آمده ام پس کاری کن
که ما در کنار هم
عاشقانه نفس بکشیم
دوری وجدایی بس است 

       

♥ یه روز رفتی رو قلبم پاگذاشتی♥  

♥ مرا در این خیال،تنها گذاشتی♥ 

♥نوشتی روی گلبرگ اقاقی♥ 

♥ که تو قلبت نمونده  عشقی باقی♥ 

♥ حالا من موندمو گلبرگ عشقت♥ 

♥ که ریشه اش توی قلبم مونده باقی♥ 

♥ حال من موندمو و این انتظارت♥ 

♥ که یک عمری کشیده دل بی قرارت♥ 

♥  نوشتم روی گلبرگ گدایی♥ 

♥ کـــــــــه مـــن چـــــــــشم انتــــــظارم  تـا بیـــــــایی♥ 

       

تقدیر بود که آخر، از تو جدا بیفتم

          یه گوشه بی تحمل من بی صدا بیفتم

                   نفس نفس من از تو می خوندم عاشقانه

                                تو باغ سبز امید با تو زدم جوانه

                                           من با تو خو گرفتم به این همه قشنگی

                              هر لحظه طرحی تازه،سیاه،سفید و رنگی

                   تو از خودت گذشتی که نگذرم من از خود

         کوچ غریبت اما،پایان ماجرا شد

دلسرد بودم از عشق،دلتنگ و پر گلایه

        با هر بهونه بی تو،گم می شدم تو سایه

                  اما دوباره چشمات،تابید و ساحری کرد

                             غزل غزل شکفتم وقتی که شاعری کرد

                                       تمام من تو بودی، هر چی که من نداشتم

                             رفتی ومن به گریه جای تو گل گذاشتم

                  بی تو نمیشه خندید،بی تو نمیشه سر کرد

         این داغ کهنه انگار تازه به من اثر کرد

ای رفته از دو دیده،ای شاهکار زیبا

        پیشکش به قلب پاکت عطر گلای مینا

                تقدیر بود که بی تو،نفس نفس بمیرم

                             در حسرت رهایی کنج قفس بمیرم 

 

روزگار عشق ورزیها گذشت

مرغ بخت ما ازاین صحرا گذشت

ان صفای خنده ها از لب گریخت

ان بهار عشق بی پروا گذشت

سینه هست و گرمی اغوش نیست

بوسه هست و گرمی لب ها گذشت

عاشق                           عاشق تر نبود در تار و پودش دیدی گفت عاشقه عاشق @@@@@@@@   نبودش  @@@@@@@@@@ امشب همه جا حرف  از آسمون و مهتابه  ،  تموم خونه دیدار این خونه فقط خوابه ، تو که رفتی هوای  خونه تب داره  ،  داره از درو دیوارش غم عشق تو می باره ، دارم می میرم از بس غصه خوردم ،  بیا بر گرد تا ازعشقت نمردم، همون که فکر نمی کردی نمونده پیشت، دیدی رفت ودل ما رو سوزوندش حیات خونه دل می گه درخت ها همه خاموشن، به جای کفتر و  گنجشک  کلاغای سیاه پوشن ، چراغ خونه  خوابیده  توی  دنیای خاموشی ،   دیگه  ساعت رو طاقچه شده کارش فراموشی  ، شده کارش فراموشی  ،  دیگه  بارون نمی باره  اگر چه  ابر سیاه  ،  تو که نیستی  توی  این خونه ،  دیگه  آشفته بازاریست  ،  تموم  گل ها خشکیدن مثل خار بیابون ها ،  دیگه  از رنگ و رو رفته ، کوچه و خیابون ها ،،، من گفتم و یارم گفت گفتیم و سفر کردیم،از دشت شقایق ها،با عشق گذرکردیم گفتم اگه من مردم ، چقدر به من وفاداری، عشقو به فراموشی ،چند روزه تو می سپاری گفتم که تو می دونی،سرخاک تو می میرم ، ولی تا لحظه مردن نمی گیرم دل از تو    من تنها متولد شدم هر چند تنهایی را دوس نداشتم من تنهای زندگی میکنم اگر چه جمع تنها را نمیشناختم من تنها میخندم اگر چه خنده ام در میان خنده ی جمع گم میشود من تنها گریه میکنم اگر چه قطرات اشکم در میان سیلاب اشکهای دیگران غرق میشود من تنها می سوزم اگر چه به سوزش تنهای شمع اعتقاد ندارم و آن را بی ثمر می دانم من تنها میخوانم اگر چه آوازم در میان آوازجمع نا پدید می شود من تنها می مانم اگر چه همراه جمع میروم من تنها می نویسم اگر چه داستان جمعی دیگر را می نگارم من تنها میسازم اگر چه جمع با من نمی سازد من تنها مینشینم اگر چه جمعی مرا حلقه کرده اند من تنها می نگرم اگر چه دیدگان جمعی به من است من تنها میبارم هر چند باران تنها نمی بارد من تنها سخن میگویم هر چند که جمعی سخنان مرا نمی شنوند من تنها پرواز میکنم اگر چه در اوج تنهایی جمعی مرا تشویق می کنند من تنها میفهمم اگر چه جمعی مرا نمی فهمند من تنها صدا میزنم اگر چه صدای جمع از صدای من رساتر است من تنها میمیرم اگر چه جمعی مرده مرا همراهی میکنند من تنها نبودم جمعی مرا تنها ساختند من به دنبال تنهایی نبودم مرا همپای تنهایی کردند من تنهایی را نمی خواستم اما تنهایی مرا به خود عادت داد مرا در اغوش کشید ، ودر بند کرد من تلاش میکردم ،مبارزه میکردم برای آزادی،برای زندگی،برای پیروزی وبرای عشـــــــــــــــــــق تنهایی مرا خمود کرد شدم مرداب وجدا از آب من تنهاشدم ،تنهای تنها